با سلام خدمت دوست بزرگوار و گرامي ام . در پاسخ به مرقومه جنابعالي عرض مي کنم آيه مزبور مربوط به اهل جهنم است نه اهل بهشت و بيان مي دارد که آنان بواسطه دوري از معنويت و عمل نکردن به آموزه هاي انبياي عظام و کتب آسماني در روز جزا به وضعيتي گرفتار مي آيند که بايد کم بخندند و بسيار گريه کنند. اگر مرحوم شهيد آيت الله بهشتي را از بزرگان دين مي دانيد توصيه مي کنم به سخنراني تفريح و شادي در اسلام ايشان مراجعه نمائيد. اما در خصوص مطلب دوم وقتي مطلب اول برايتان حل شد در مي يابيد که اشکالتان تخصصاً از موضوع خارج است و اصلا ربطي به هم ندارد.و در موضوع سوم با اينکه انتساب کتاب به مرحوم علامه (رض) دليل صحت تمام روايات آن نيست موافقم اما به خاطر سپاري دو نکته در همين زمينه ضروري است اول اينکه نقل چند روايت ضعيف در يک کتاب کتاب را به کلي بي اعتبار نمي کند که اگر چنين باشد هيچ کتاب حديثي اعتبار نخواهد داشت .دوم آنکه لابد مي دانيد تمام بزرگان در روايات سنن به تسامح در ادلّه قائلند و آنچه نقل شد نيز از همين مقوله بود .و در مسئله پنجم همانطور که شما فرموديد من توفيق حضور در محضر برخي بزرگان را داشته و دارم و آنان را خلاف آنچه شما تصور ميکنيد عامل به سيره رسول اکرم و عترت طاهره يافته ام ( اگر باورتان شود و آنان را نيز به جرم تفاوت با ذهنيت شريفتان قائل به هرمونوتيک ندانيد ) و اگر نگرشم به دين با شما متفاوت است در اثر همين توفيق بوده .و در نهايت کلام بند ششم را به خودتان برمي گردانم با کمال احترام عرض مي کنم واي اگر از پس امروز بود فردايي ( که حتما هست ).