يك پارادوكس منطقي:
آقاي خامنه اي در پيام تسليتشان به منظور مرگ مرحوم منتظري ايشان را «فقيه بزرگوار» خواندند. اين دو كلمه دو چيز را اثبات ميكند 1- ايشان (منتظري) فقيه بوده اند2- «بزرگوار» كلمه اي ارزشي در مورد شخصيت ايشان است و «كيفيت» شخصيت ايشان را ميشناساند چه اگر ميخواستند به كميت فقه ايشان اشاره نمايند كلمه «بزرگ» را به كار ميبردند.
حال اين سوال منطقي مطرح ميشود : كه اگر ايشان قائل به اين بوده و هستند كه آن مرحوم «فقيه» و «بزرگوار» بوده اند ، چرا نماينده خاص ايشان در روزنامه كيهان(و خيلي جاهاي ديگر) بارها آن مرحوم را مورد هتاكي قرار داده و با الفاضي چون «شيخ ساده لوح»، «فاسق»«فاجر» ياد كرده اند و آقاي خامنه اي هيچ واكنشي نشان نداده و حتي تذكري مخفي هم نداده اند(اگر داده بودند ميبايد در جايي اين توهينها متوقف ميشد).
تحليل من اين است: آقاي خامنه اي در اين زمينه صداقت ندارند و خود با آن مرحوم دشمن بوده و ايشان را مستحق هر توهيني ميدانستند اما در زمان مرگ ايشان 1- براي تلطيف فضا و آرام كردن فضاي ملتهبي كه در مرگ ايشان ممكن بود پيش بيايد و 2- براي خوب و با گذشت جلوه دادن شخصيت خود، از روي مصلحت آن لقب را به ايشان دادند.
تحليل شما چيست حاج آقا