سروده اي از فردوسي بزرگ

----------------------------------------------------------

در اين خاک زرخيز ايران زمين - نبودند جز مردمي پاک دين

همه دينشان مردي و داد بود - وز آن کشور آزاد و آباد بود

چو مهر و وفا بود خود کيششان - گنه بود آزار کس پيششان

همه بنده ناب يزدان پاک - همه دل پر از مهر اين آب و خاک

پدر در پدر آريايي نژاد - ز پشت فريدون نيکو نهاد

بزرگي به مردي و فرهنگ بود - گدايي در اين بوم و بر ننگ بود

کجا رفت آن دانش و هوش ما - که شد مهر ميهن فراموش ما

که انداخت آتش در اين بوستان - کز آن سوخت جان و دل دوستان

چه کرديم کين گونه گشتيم خوار؟ - خرد را فکنديم اين سان زکار

نبود اين چنين کشور و دين ما - کجا رفت آيين ديرين ما؟

به يزدان که اين کشور آباد بود - همه جاي مردان آزاد بود

در اين کشور آزادگي ارز داشت - کشاورز خود خانه و مرز داشت

گرانمايه بود آنکه بودي دبير - گرامي بد آنکس که بودي دلير

نه دشمن دراين بوم و بر لانه داشت - نه بيگانه جايي در اين خانه داشت

از آنروز دشمن بما چيره گشت - که ما را روان و خرد تيره گشت

از آنروز اين خانه ويرانه شد - که نان آورش مرد بيگانه شد

چو ناکس به ده کدخدايي کند - کشاورز بايد گدايي کند

به يزدان که گر ما خرد داشتيم - کجا اين سر انجام بد داشتيم

بسوزد در آتش گرت جان و تن - به از زندگي کردن و زيستن

اگر مايه زندگي بندگي است - دو صد بار مردن به از زندگي است

بيا تا بکوشيم و جنگ آوريم - برون سر از اين بار ننگ آوريم