به نام خدا و با سلام . ممنونم که تشريف آورديد و اظهار نظر کرديد. در فقره اول فرمايشتون من هم با شما هم عقيده ام .و فکر مي کنم مي شود بدون عقد موقت هم نوع دوستي کرد و خير خواه مردم بود.يا بهتر بگويم اين بهانه ها فقط بهانه است مگر در برخي موارد که آن هم از هزار بيش از يکي نيست.اما درباره پسرهاي مجردي که نمي توانند ازدواج کنند فکر مي کنم بايد تجديد نظر بفرمائيد.با توجه به ويژگيهاي روانشناختي خانمها و آقايان، پيچيدن چنين نسخه اي عملا غير ممکن است . آنچه در خصوص آثار بعدي ارتکاب به عقد موقت در زندگي آينده جوانان فرموديد تصديق مي کنم اما آيا اين آثار با خويشتن داري به کلي رفع مي شود؟ هيچ دانشمند روانشناسي چنين چيزي را باور ندارد.حقيقت اين است که چنان خويشتن داري اگر امکان داشته باشد بهتر است اما غالبا چنين امکاني براي کمتر افرادي وجود دارد و غالبا انسانها نمي توانند اين گونه باشند. اينجاست که مسئله ازدواج موقت پيش مي آيد.البته بايد ياد آوري کنم که نياز انسانها به کانون خانواده تنها به جهت ارضاء غريضه جنسي نيست تا در پناه ازدواج موقت تامين شود بلکه ازدواج موقت تنها يک راه موقت براي ريشه کن شدن مفاسدي است که از طريق فشار غريضه جنسي جامعه را تهديد مي کند. پيشنهاد مي کنم جهت اطلاع بيشتر به کتاب نظام حقوق زن در اسلام نوشته مرحوم شهيد مرتضي مطهري ( ره) مراجعه نمائيد.در هر صورت از اظهار نظرتان ممنونم.