البته من اين موضوع را از خود مرحوم علامه شنيده بودم

ايشان درباره زيارت عاشورا معتقد بود متن فعلي اضافاتي دارد كه در نسخه هاي قبل از صفويه وجود ندارد و آن هم مسئله تصريح به لعن است . ايشان نسخه منقول از مرحوم ابن قولويه قمي را صحيح مي دانست كه در آن عناوين صريح در لعن وجود ندارد ( رجوع كنيد به شفاء الصدور مرحوم حاج ميزا ابوالفضل طهراني ) .

بعد هم بر فرض اين كه ايشان به عنوان عالم و محقق ديني لعن را ( نه تبري را ) نپذيرد به نظر شما مسئله مهمي اتفاق افتاده است ؟ لعن دشمنان اهل بيت ( نه بيزاري از آنان ) جزء اصول دين است يا فروع دين ؟ آيا مي شود آن را از ضروريات تشيع دانست و منكر آن را لايق آن برخورد ها ؟

دوستاني كه لعن را مجاز مي دانند ( بلكه مستحب ) آن را يكي از مصاديق تبري از دشمنان اهل بيت مي دانند نه تنها مصداق آن . آنكه لازم و ضروري است تبري از دشمنان قرآن و عترت است نه لزوما اعتقاد به يكي از مصاديق آن ( تازه بر فرض ثبوت) .

ديگر اينكه كدام تبري اثر بخش تر و به سيره نبوي و عترت طاهره نزديك تر از آنچه قلم آن عالم رباني (رض) نه بر صفحه كاغذ بلكه بر صحيفه قلوب انسانها كرد . آنان كه لعن را تنها مصداق بلكه مصداق مقدس تبري مي دانند ، به اين وسيله كدام باب هدايت را به روي امت گمشده رسول الله گشوده اند؟ آيا نمي بينيد كه برخي بلكه بسياري از چنان كسان هيچ باور قلبي به اتحاد امت اسلامي كه نداي مناديان حق و بزرگان عالم تشيع چون علامه شرف الدين ، مرحوم سيد جمال الدين اسد آبادي ،‏امام راحل و مقام معظم رهبري است ندارند ؟

نمي گويم ما سني بشويم يا سني ها شيعه بشوند بلكه مي گويم با همين سيره كه هم علامه عسكري (ره) و هم علامه شرف الدين برگزيده بودند مي توان ضمن روشنگري و دفاع از حريم ولايت علوي و امامت عترت طاهره بدون برانگيختن تعصب برادران ديني چشمهاي بسته آنان را نيز به حقيقت خورشيد اسلام ناب گشود .

برادرم مانعي ندارد كه ما با نظر مرحوم علامه موافق نباشيم و رأي ايشان را در اين زمينه صائب ندانيم اما اين كه به جرم چنيني نظري كه نه انكار ضروريات است و نه به ابطال مذهب شيعه منجر مي شود با عالمي كه مجموعه خدماتش به قرآن و عترت از مجموع عمر من و شما بيشتر است آنچنان رفتار كنيم جاي تأسف عميق دارد.