معمولاً در ماه مبارك رمضان انسانها بيشتر به خدا نزديك مي‌شوند شايد به اين دليل باشد كه در اين ماه بيشتر به معنويات روي مي آورند، مثلاً مي توانند هر شب نماز شب بخوانند بعضي از شبها را احيا بگيرند و مشغول خواندن دعا شوند؛دعاهائي همچون ابو حمزه ثمالي كه دقت در معني آن انسان را دگرگون مي كند به خصوص كه اين چنين دعايي از زبان امام زين العابدين (عليه السلام) نقل شده باشد. شخصيتي كه به خاطر عبادت بسيار،زينت عبادت كنندگان لقب گرفته است،اما اين گونه در درگاه الهي جزع و فزع مي كند: (أبكي لخروج نفسي، أبكي لظلمة قبري، أبكي لضيق لحدي، أبكي... أبكي ... أبكي...
گريه مي کنم براي خروج روحم،گريه مي کنم براي تاريکي قبرم،گريه مي کنم براي تنگي لحدم،گريه مي کنم براي ....)
بياييد با هم عهد كنيم اين ماه كه بهترين و زيباترين ماه هاست هر وقت خواستيم دعا كنيم،اول براي ظهور آقا دعا كنيم ... اصلاً... فقط براي ظهور آقا دعا كنيم!مي دانيد چرا؟
روز قيامت كه نامه ي اعمال شيعيان را باز مي‌كنند، آن دسته كه كارهاي خوب زيادي دارند، كه خوشا به حالشان،هم خدا از ايشان راضي است هم امام زمان(عج).اما دسته ي ديگر مثل من عاصي كه متوجه اعمال و رفتارشان نبودند واي به حالشان.از يک سو زشتي كارهاي بدي كه انجام دادند و عقاب و عذابش،و از سوي ديگر خجالت و شرمندگي ... خجالت از چه؟!!خجالت از اينكه آقا امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف ) مي آيند و مي فرمايند:
(خدايا از خوبيهاي من مهدي بردار به اونها بده تا اعمال خوبشون زياد بشه.)
اين جاست كه بايد هاي هاي گريه كنيم... نه... اصلاً چرا گريه؟!! بايد از خجالت آب شده و به زمين فرو رويم.حالا با اين حساب درست است وقتي آقاي به اين خوبي داريم در بهترين حالتهايي كه در سال خيلي كم برايمان پيش مي آيد آقا را فراموش كنيم ؟چه آقاي مظلومي ؟!!چه آقاي غريبي ؟!!
