سلام...
چه تجربه ي شيريني...
من نمد دونم چرا تا قبل از اينكه برسم حرم تو دلم غوغاست ... اشك از چشام سرازير ميشه... اما همين كه پامو ميزارم حرم دلم سنگ ميشه... يه گوشه مثل يك تيكه سنگ ميشينمو مردمو نگاه ميكنم...
دوست خوب من سلام
نگران نباشيد ، عمده همان تحول و شورش قلبي و اشتياق دروني لحظه ورود شماست كه نشانه طلب است . خوش به حالتان .
به نظرم گاهي آدم دچار اين قبض ميشه و احساس مي كنم دليلش هم عظمت صاحب حرم است كه قلب انسان را دچار حيرت لذت بخشي مي كنه كه در اين حيرت گويا چاره اي جز مبهوت شدن و دلسپردن به موج پروانه هاي شيفته اي كه گردا گرد شمع بانوي كرامت مي گردند چاره اي نمي ماند .
كامتان به شيريني مناجات با خداي كريم شيرين باد .