بسم الله الرحمن الرحيم

سلام استاد بزرگوار

خيلي وقت بود نيومده بودم ؛ وقتي تعريف دوستان رو شنيدم گفتم ديگه لازمه بيامو بخونم آخه ديدم موضوعش وصف حال ماست كه وقتي به خودمون نگاه ميكنيم دنبال يه پناهگاهي ميگرديم كه از خودمون فرار كنيم و چه پناهي بهتر از دامان يار به خصوص اگه لذت محبتو مهربونيشو به كامت چشونده باشه اونوقت از غفلت خودت هم شرمنده ميشي هم عصبي

اونجا آدم وقتي خودشو عرضه ميكنه انقد مهربوني ميبينه و كرم كه دوباره مجالي براي زندگي و بودن پيدا ميكنه ؛ نميدونم

نوشته ي دقيقتون پر از اميد و آرامش بود ؛ از قدم زدن تو سراي انديشه بهره بردم

قلمتون استوارو سراي انديشتون برقرار

يا علي