سلام استاد.

روز قدس عجب روزي بودا. رنگ و وارنگ. از همه رنگ. سبز ، سرخ ، خاكستري و از همه مهمتر قهوه اي، رنگ مورد علاقه ي صدا و سيما ي ما. خلاصه شهر فرنگي بود واسه خودش.

آدما رو علاوه بر رنگهاشون جور ديگه هم مي شد دسته بندي كرد،

بعضيا خيلي چيزها رو ديدن،

بعضيا خيلي چيزها رو نديدن ،

بعضيا چشمهاي قشنگشون رو بستند تا خيلي چيزهارو نبينن و سكوت كردن،

بعضيها چشمهاي قشنگشون رو درشت كردن تا ببينن، ولي نشد.

بعضيهام چشمهاي تنگشون رو بستن و دهن گشادشون رو باز كردن. پينوكيو آدم شد ...

خلاصه خيلي خوب بود ، هوا، آلوده بودا ولي خوب بود ، زمين ،چاله چوله داشت ولي خوب بود ،بعضي از مردم يه كم غمگين بودنا ولي در مجموع خوب بود، بعضيام به قول صدا و سيما ي ما متفاوتبودن كه تعدادشون البته به تعداد انگشتهاي دست نمي رسيد ، اونا خوب نبودن، كلا ناراحت بودن، اين هفت هشت نفر هرجا ميرفتن دوربينهاي صدا و سيماي ما از كار مي افتاد،

حتي تو استاديوم آزادي باعث شدن پخش فوتبال استقلال با 45 دقيقه تاخير و يه كم تغيير رنگ تو قسمت تماشاچي ها و يه كم قطع و وصل صدا همراه بشه. البته ننگ ما ببخشيد صدا و سيماي ما فرداش تو اخبار بيست و سي ماست ماليش كردا ولي يادشون رفت گذارش راديو رو بدون صدا پخش كنن هيچ كي هم نفهميد. به جاش نيسان ميومد با كلي اسپيكر گنده و پنج عدد بسيجي مخ لس. قربتا الي الله اربده مي كشيدنا. اصلا انگار نه انگار كه اين جمعيت متفاوت سرجمع هفت هشت نفر بيشتر نيستن، خلاصه كاري ميكردن كه صداي اينا به گوش كسي نرسه ولي يه شعارشون رو من شنيدم ، به كسي نگيدا دست زياد ميشه، خيلي هم بي ربط بودا ميگفتن : صدا و سيماي ما ننگ ماست ننگ ماست.