خواهرم سلام . از شما ممنونم كه به اينجا آمديد و از خواهرتون هم متشكرم كه منو به شما معرفي كرد. اجازه بدهيد كه اول يك نكته رو تذكر بدم . گاهي ما احساساتمون رو سركوب مي كنيم و فكر مي كنيم سركوب احساس ، همان صبر يا گذشت يا فروخوردن عصبانيته در حالي كه بين صبر با سركوب احساس تفاوتهاي جدي وجود داره . در سركوب احساس ما سعي مي كنيم احساسمون رو ناديده بگيريم و حتي بهش اجازه نديم كه در وجود خودمان هم خودش رو نشون بده به همين دليل هم بعد از چنين رفتاري غالبا از اين كه به احساسات خودمون اجازه ظهور نداديم احساس سرخوردگي مي كنيم . اما در صبر با قبول و پذيرش احساسمون و با ميل و اراده خودمون مسير ظهور بيروني آن را تغيير مي دهيم . به همين دليل هم بعد از آن هرگز احساس تحقير شدگي يا سرخوردگي نمي كنيم بلكه از اين كه توانسته ايم جريان احساساتمون ( يا به قول روانشناس ها هيجانات كودك درونمون ) را با اراده و انتخاب خودمون ( يا به قول روانشناس ها با بالغ مون ) كنترل كنيم احساس خوبي هم خواهيم داشت . نكته ديگه اين كه صبر يك مبارزه آرام و هدفمنده نه يك عقب نشيني . به همين دليل هم در روايات موضوع صبر به همراهي صبر و پيروزي تاكيد شده است . اما من ، هر وقت خودم رو سركوب مي كنم احساس افسردگي و سرخوردگي هم بهم دست مي ده اما وقتي صبر پيشه مي كنم تنها شادي و احساس پيروزيه كه به سراغم مي آيد . شايد وقتي ديگه در اين موضوع نكات بيشتري نوشتم .