در ایام انتخابات قسمت کوتاهی از یک حدیث که به نقل از امیر المؤمنین علی (ع) در برخی کتابهای روایی آمده است متن پیامکی را تشکیل میداد که دست به دست میان باورمندان به کلمات نورانی عترت طاهره (ع) از هر دو گروه احمدی نژادی و موسوی میگشت . متنی که میکوشید تا با بیان علامتی از اصحاب دجال که در آن روایت آمده ( ملبس بودن به پوششی سبز ) به هواداران سبزْ نمادِ موسوی هشدار دهد تا خود را از صف او بیرون آورند تا مبادا از مصادیق این حدیث باشند و یا بفهماند که از مصادیق یاران دجال هستند . ارسال کنندگان آن پیامک در واقع بی آنکه خود بدانند و شاید هم در برخی از موارد دانسته و خواسته ، هواداران مهندس موسوی را بر اساس این برداشت از اصحاب دجّال معرفی میکردند و تبْعاً خود ایشان را هم مصداق دجال میدانستند . آن روزها به برخی دوستان که دسترسی داشتم مواردی را درباره آن حدیث تذکر دادم اما متأسفانه هنوز هم میبینم که برخی از دوستان همچنان مصرّند که همان تطبیق را ادامه داده و بر آن برداشت پافشاری کنند .
اینک نه به عنوان حمایت از مهندس موسوی و نماد سبزش و نه به عنوان حمایت از هواداران ایشان ، که تنها به عنوان مقابله با یک اندیشه افراطی که متأسفانه با سوار شدن بر موجی از مقدس نمائی و ولایت مداری میکوشد تا سیره و یا روایات نورانی عترت طاهره (ع) که ابزار اتحاد و محور اجتماع جامعه شیعی بلکه آحاد علاقه مندان به آن خاندان مکرم و اسلام ناب محمدی است را بدل به حربهی حق نمائی خویش و باطل نمائی مخالفانش کند ، مطالبی را پیرامون آن حدیث به عرض دوستان میرسانم .
در جلد دوم کتاب شریف «کمال الدین» نوشته مرحوم شیخ صدوق (قدس سره) صفحه 525 روایتی نقل گردیده که بعدها مرحوم مجلسی (قدس سره) آن روایت را به نقل از همین کتاب در بحارلانوار جلد 52 صفحه 192 نقل میکند. متن و سند روایت به این شرح است : الطَّالَقَانِیُّ عَنِ الْجَلُودِیِّ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ مُعَاذٍ عَنْ قَیْسِ بْنِ حَفْصٍ عَنْ یُونُسَ بْنِ أَرْقَمَ عَنْ أَبِی سَیَّارٍ الشَّیْبَانِیِّ عَنِ الضَّحَّاکِ بْنِ مُزَاحِمٍ عَنِ النَّزَّالِ بْنِ سَبْرَةَ قَالَ خَطَبَنَا عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ع فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَیْهِ ثُمَّ قَالَ سَلُونِی أَیُّهَا النَّاسُ قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی ثَلَاثاً فَقَامَ إِلَیْهِ صَعْصَعَةُ بْنُ صُوحَانَ فَقَالَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ مَتَى یَخْرُجُ الدَّجَّالُ فَقَالَ لَهُ عَلِیٌّ (ع) اقْعُدْ فَقَدْ سَمِعَ اللَّهُ کَلَامَکَ وَ عَلِمَ مَا أَرَدْتَ وَ اللَّهِ مَا الْمَسْئُولُ عَنْهُ بِأَعْلَمَ مِنَ السَّائِلِ وَ لَکِنْ لِذَلِکَ عَلَامَاتٌ وَ هَیْئَاتٌ یَتْبَعُ بَعْضُهَا بَعْضاً کَحَذْوِ النَّعْلِ بِالنَّعْلِ وَ إِنْ شِئْتَ أَنْبَأْتُکَ بِهَا قَالَ نَعَمْ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ فَقَالَ (ع) احْفَظْ فَإِنَّ عَلَامَةَ ذَلِکَ إِذَا أَمَاتَ النَّاسُ الصَّلَاةَ وَ أَضَاعُوا الْأَمَانَةَ وَ اسْتَحَلُّوا الْکَذِبَ وَ أَکَلُوا الرِّبَا وَ أَخَذُوا الرِّشَا وَ شَیَّدُوا الْبُنْیَانَ وَ بَاعُوا الدِّینَ بِالدُّنْیَا وَ اسْتَعْمَلُوا السُّفَهَاءَ وَ شَاوَرُوا النِّسَاءَ وَ قَطَعُوا الْأَرْحَامَ وَ اتَّبَعُوا الْأَهْوَاءَ وَ اسْتَخَفُّوا بِالدِّمَاءِ وَ کَانَ الْحِلْمُ ضَعْفاً وَ الظُّلْمُ فَخْراً وَ کَانَتِ الْأُمَرَاءُ فَجَرَةً وَ الْوُزَرَاءُ ظَلَمَةً وَ الْعُرَفَاءُ خَوَنَةً وَ الْقُرَّاءُ فَسَقَةً وَ ظَهَرَتْ شَهَادَاتُ الزُّورِ وَ اسْتَعْلَنَ الْفُجُورُ وَ قَوْلُ الْبُهْتَانِ وَ الْإِثْمُ وَ الطُّغْیَانُ وَ حُلِّیَتِ الْمَصَاحِفُ وَ زُخْرِفَتِ الْمَسَاجِدُ وَ طُوِّلَتِ الْمَنَارُ وَ أُکْرِمَ الْأَشْرَارُ وَ ازْدَحَمَتِ الصُّفُوفُ وَ اخْتَلَفَتِ الْأَهْوَاءُ وَ نُقِضَتِ الْعُقُودُ وَ اقْتَرَبَ الْمَوْعُودُ وَ شَارَکَ النِّسَاءُ أَزْوَاجَهُنَّ فِی التِّجَارَةِ حِرْصاً عَلَى الدُّنْیَا وَ عَلَتْ أَصْوَاتُ الْفُسَّاقِ وَ اسْتُمِعَ مِنْهُمْ وَ کَانَ زَعِیمُ الْقَوْمِ أَرْذَلَهُمْ وَ اتُّقِیَ الْفَاجِرُ مَخَافَةَ شَرِّهِ وَ صُدِّقَ الْکَاذِبُ وَ اؤْتُمِنَ الْخَائِنُ وَ اتُّخِذَتِ الْقِیَانُ وَ الْمَعَازِفُ وَ لَعَنَ آخِرُ هَذِهِ الْأُمَّةِ أَوَّلَهَا وَ رَکِبَ ذَوَاتُ الْفُرُوجِ السُّرُوجَ وَ تَشَبَّهَ النِّسَاءُ بِالرِّجَالِ وَ الرِّجَالُ بِالنِّسَاءِ وَ شَهِدَ شَاهِدٌ مِنْ غَیْرِ أَنْ یُسْتَشْهَدَ وَ شَهِدَ الْآخَرُ قَضَاءً لِذِمَامٍ بِغَیْرِ حَقٍّ عَرَفَهُ وَ تُفُقِّهَ لِغَیْرِ الدِّینِ وَ آثَرُوا عَمَلَ الدُّنْیَا عَلَى الْآخِرَةِ وَ لَبِسُوا جُلُودَ الضَّأْنِ عَلَى قُلُوبِ الذِّئَابِ وَ قُلُوبُهُمْ أَنْتَنُ مِنَ الْجِیَفِ وَ أَمَرُّ مِنَ الصَّبِرِ فَعِنْدَ ذَلِکَ الْوَحَا الْوَحَا الْعَجَلَ الْعَجَلَ خَیْرُ الْمَسَاکِنِ یَوْمَئِذٍ بَیْتُ الْمَقْدِسِ لَیَأْتِیَنَّ عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ یَتَمَنَّى أَحَدُهُمْ أَنَّهُ مِنْ سُکَّانِهِ فَقَامَ إِلَیْهِ الْأَصْبَغُ بْنُ نُبَاتَةَ فَقَالَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ مَنِ الدَّجَّالُ فَقَالَ أَلَا إِنَّ الدَّجَّالَ صَائِدُ بْنُ الصَّیْدِ فَالشَّقِیُّ مَنْ صَدَّقَهُ وَ السَّعِیدُ مَنْ کَذَّبَهُ یَخْرُجُ مِنْ بَلْدَةٍ یُقَالُ لَهَا أَصْبَهَانُ مِنْ قَرْیَةٍ تُعْرَفُ بِالْیَهُودِیَّةِ عَیْنُهُ الْیُمْنَى مَمْسُوحَةٌ وَ الْأُخْرَى فِی جَبْهَتِهِ تُضِیءُ کَأَنَّهَا کَوْکَبُ الصُّبْحِ فِیهَا عَلَقَةٌ کَأَنَّهَا مَمْزُوجَةٌ بِالدَّمِ بَیْنَ عَیْنَیْهِ مَکْتُوبٌ کَافِرٌ یَقْرَأْهُ کُلُّ کَاتِبٍ وَ أُمِّیٍّ یَخُوضُ الْبِحَارَ وَ تَسِیرُ مَعَهُ الشَّمْسُ بَیْنَ یَدَیْهِ جَبَلٌ مِنْ دُخَانٍ وَ خَلْفَهُ جَبَلٌ أَبْیَضُ یَرَى النَّاسُ أَنَّهُ طَعَامٌ یَخْرُجُ فِی قَحْطٍ شَدِیدٍ تَحْتَهُ حِمَارٌ أَقْمَرُ خُطْوَةُ حِمَارِهِ مِیلٌ تُطْوَى لَهُ الْأَرْضُ مَنْهَلًا مَنْهَلًا وَ لَا یَمُرُّ بِمَاءٍ إِلَّا غَارَ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ یُنَادِی بِأَعْلَى صَوْتِهِ یَسْمَعُ مَا بَیْنَ الْخَافِقَیْنِ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ الشَّیَاطِینِ یَقُولُ إِلَیَّ أَوْلِیَائِی أَنَا الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّى وَ قَدَّرَ فَهَدَى أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلَى وَ کَذَبَ عَدُوُّ اللَّهِ إِنَّهُ الْأَعْوَرُ یَطْعَمُ الطَّعَامَ وَ یَمْشِی فِی الْأَسْوَاقِ وَ إِنَّ رَبَّکُمْ عَزَّ وَ جَلَّ لَیْسَ بِأَعْوَرَ وَ لَا یَطْعَمُ وَ لَا یَمْشِی وَ لَا یَزُولُ تَعَالَى اللَّهُ عَنْ ذَلِکَ عُلُوّاً کَبِیراً أَلَا وَ إِنَّ أَکْثَرَ أَشْیَاعِهِ یَوْمَئِذٍ أَوْلَادُ الزِّنَا وَ أَصْحَابُ الطَّیَالِسَةِ الْخُضْرِ یَقْتُلُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِالشَّامِ عَلَى عَقَبَةٍ تُعْرَفُ بِعَقَبَةِ أَفِیقٍ لِثَلَاثِ سَاعَاتٍ مِنْ یَوْمِ الْجُمُعَةِ عَلَى یَدَیْ مَنْ یُصَلِّی الْمَسِیحُ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ خَلْفَهُ أَلَا إِنَّ بَعْدَ ذَلِکَ الطَّامَّةَ الْکُبْرَى قُلْنَا وَ مَا ذَلِکَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ قَالَ خُرُوجُ دَابَّةٍ مِنَ الْأَرْضِ مِنْ عِنْدِ الصَّفَا مَعَهَا خَاتَمُ سُلَیْمَانَ وَ عَصَا مُوسَى تَضَعُ الْخَاتَمَ عَلَى وَجْهِ کُلِّ مُؤْمِنٍ فَیُطْبَعُ فِیهِ هَذَا مُؤْمِنٌ حَقّاً وَ تَضَعُهُ عَلَى وَجْهِ کُلِّ کَافِرٍ فَیُکْتَبُ فِیهِ هَذَا کَافِرٌ حَقّاً حَتَّى إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَیُنَادِی الْوَیْلُ لَکَ یَا کَافِرُ وَ إِنَّ الْکَافِرَ یُنَادِی طُوبَى لَکَ یَا مُؤْمِنُ وَدِدْتُ أَنِّی الْیَوْمَ مِثْلُکَ فَأَفُوزَ فَوْزاً ثُمَّ تَرْفَعُ الدَّابَّةُ رَأْسَهَا فَیَرَاهَا مَنْ بَیْنَ الْخَافِقَیْنِ بِإِذْنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بَعْدَ طُلُوعِ الشَّمْسِ مِنْ مَغْرِبِهَا فَعِنْدَ ذَلِکَ تُرْفَعُ التَّوْبَةُ فَلَا تَوْبَةٌ تُقْبَلُ وَ لَا عَمَلٌ یُرْفَعُ وَ لا یَنْفَعُ نَفْساً إِیمانُها لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ کَسَبَتْ فِی إِیمانِها خَیْراً .
ثُمَّ قَالَ ع لَا تَسْأَلُونِی عَمَّا یَکُونُ بَعْدَ ذَلِکَ فَإِنَّهُ عَهِدَ إِلَیَّ حَبِیبِی ع أَنْ لَا أُخْبِرَ بِهِ غَیْرَ عِتْرَتِی فَقَالَ النَّزَّالُ بْنُ سَبْرَةَ لِصَعْصَعَةَ مَا عَنَى أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ بِهَذَا الْقَوْلِ فَقَالَ صَعْصَعَةُ یَا ابْنَ سَبْرَةَ إِنَّ الَّذِی یُصَلِّی خَلْفَهُ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ هُوَ الثَّانِیَ عَشَرَ مِنَ الْعِتْرَةِ التَّاسِعُ مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ وَ هُوَ الشَّمْسُ الطَّالِعَةُ مِنْ مَغْرِبِهَا یَظْهَرُ عِنْدَ الرُّکْنِ وَ الْمَقَامِ یُطَهِّرُ الْأَرْضَ وَ یَضَعُ مِیزَانَ الْعَدْلِ فَلَا یَظْلِمُ أَحَدٌ أَحَداً فَأَخْبَرَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع أَنَّ حَبِیبَهُ رَسُولَ اللَّهِ ص عَهِدَ إِلَیْهِ أَلَّا یُخْبِرَ بِمَا یَکُونُ بَعْدَ ذَلِکَ غَیْرَ عِتْرَتِهِ الْأَئِمَّةِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ أَجْمَعِین.
گذشته از سند روایت که من هر چه کوشیدم نامی از روایان آن در کتب هشتگانه رجالی شیعه نیافتم ( وشاید این نتیجه حاصل از بضاعت علمی اندک من است ) متن روایت شامل نکاتی است که بدون بررسی حدیث شناسانه و صرفا با نگاهی متن محور به برخی از نقاط شاخص آن اشاره می کنم تا معلوم شود که استشهاد به چنین روایتی برای چنان منظوری نه تنها خطا بلکه نارواست .
در فقرات آغازین متن روایت توضیحاتی درباره اوضاع سیاسی - اجتماعی عصر خروج دجال آمده که مواردی را از آنها را به عنوان نمونه بر می شمارم : 1- به کار گیری نادانان 2- عمومی شدن پیروی از هوای نفس 3- بی ارزش دانسته شدن خون 4- ضعف به شمار آمدن صبر و فخر به شمار آمدن ظلم 5- ریاست و حکومت فاجران 6- به وزارت و قدرت رسیدن ظالمین 8- نامدار شدن و مورد اعتماد قرار گرفتن خائنین و مواردی از این دست . در ادامه نیز میافزاید : « در آن روزگار رهبری مردم را پستترین آنها به عهده دارد و انسانهای فاجر برای ترس از شرارتشان مورد تقیّه قرار میگیرند و انسان دروغگو راستگو شمرده میشود و خائنین مورد اعتماد قرار میگیرند . آن روز بیت المقدس بهترین محل سکونت است تا جائیکه مردم آرزو میکنند که کاش یکی از شهروندانش باشند .» آنگاه در وصف شخص دجال میفرماید : « او از اصفهان و از روستایی به نام یهودیه بر میخیزد » . در ادامه ، متن حدیث از قحطی شدیدی در آن روزگار خبر میدهد که موجب میشود مردم ، کوه سفید پشت سر دجال را غذا بپندارند و او خود را به خدائی معرفی خواهد کرد .
اما آن قسمت از حدیث که توسط سازندگان و منتشر کنندگان پیامک مزبور برجسته شده بود این فقره است که : « بیشتر پیروان دجال در آن روزگار فرزند رابطه نامشروع و صاحب طیالسه سبزند» .
آن طور که در لغتنامه مجمع البحرین مینویسد: طَیلَسْ مفرد طَیالِسه است و آن لباسی است که بدن را میپوشاند. این لباس دوختنی نبوده و ساده است و از لباسهای غیر عربی (عجمی) است .
اکنون به اصل بحث باز میگردم .
کسانی که کوشیدند و یا همچنان میکوشند تا با تطبیق چند کلمه از این حدیث طولانی هموطنان سبز پوششان را مصداق این حدیث معرفی کنند دانسته یا ندانسته ماجرایی را تصدیق میکنند که نمیتوانند به تمام لوازمش ملتزم بمانند . خیلی از منطق به دور است اگر کسی بخشی چند کلمهای از این حدیثِ کاملاً پیوسته را محقق بپندارد و تحقق بخش اعظمش را انکار کند . اگر واقعاً این دسته از دوستان ، هموطنانِ سبزْ نمادشان را مصداق اصحاب دجّال میدانند پس باید به خروج دجال هم باور داشته باشند ؛ بنا بر این به طریق اولی باید به تحقق شرایط گفته شده در اوایل حدیث هم باور داشته باشند چرا که معنی ندارد گروهی ، از اصحابِ علامت دارِ کسی باشند که هنوز موجود نبوده یا خروج نکرده است در حالی که آن حدیث با واژه (یومئذ) همراهی سبزینهپوشان را متعلق به ظرف زمانی خروج دجال میداند .
از سویی دیگر بر اساس همین حدیث غالب پیروان سبزینه پوش دجال در آن روز فرزندان زنا هستند . آیا آنانی که هموطنان سبز لباسشان را از اصحاب دجّال میدانند میتوانند ثابت کنند که بیشتر آنان متولدین روابط نامشروعاند؟ گروهی که در میان آنان از مراجع تقلید گرفته تا ایثارگران دفاع مقدس تا خانواده معظم شهدا و تا افراد عادی مسلمان و غیر مسلمان یافت میشدند . ممکن است این دسته از برادران و خواهرانم بگویند ما منظورمان این نبوده که آنها زنا زادهاند . من هم بر این باورم که این دسته از خواهران و برادرانم به حکم اسلام و ایمانشان نمیتوانند به این سادگی و تنها به خاطر اشتراک در یک رنگ نمادین دیگر هموطنانشان را به چنین تهمت بزرگی متهم کنند اما چرا باید اجازه داد تا عصبیّت چنان بر برخی از ما غلبه کند که خواسته یا ناخواسته چنین تهمتی را بر گروهی از هموطنانمان ولو به طور غیر مستقیم روا بداریم ؟ آیا مگر تعصب ورزی را در آموزههای اسلامی قرآن و عترت نکوهش نکردهاند؟ مگر بارها و بارها در زیارت حضرت ابا عبد الله الحسین (ع) ، قاتلیناش را با وصف گروهی متعصب نشناخته و نخواندهایم ؟ آیا اگر کسی از آنان به به پیروی از دجال متهمشان کرده و ناپاکشان خوانده ایم در دادگاهی عادل به خاطر چنین تهمتی از ما شکایت کند کدامیک از ما مستحق حدّ و تعزیر هستیم ؟ ما که تهمت ناپاکی مولد را در حق آنان روا داشتهایم مستحق مجازاتیم یا آنان که تنها گناهشان این است که با اندیشه و باور ما مخالفند ؟
نشانه های فراوانی در این حدیث هست که (بر فرض صحت حدیث) خبر از عدم وقوع آن دارد . هنوز بیت المقدس آن شهری نیست که در این حدیث آمده ، هنوز بیت المقدس اسیر کشور جعلی و غاصب اسرائیل است و کسی که دل به صهیونیسم نداشته باشد در آرزوی سکونت در آن مکان نیست . هنوز رهبران و حاکمان برخی نقاط دنیا مانند ایران اسلامی ما مصداق این حدیث نیستند و هنوز بسیاری از علائم و شرایط مندرج در آن حدیث قابل انطباق با مصادیق خارجی نیست .
یادمان باشد که ما مسلمانیم ، شیعهایم و به حکم مسلمانی و تشیّعمان باید تربیت شده مکتب قرآن و عترت باشیم . اگر متشّیعّانه ( شبیه به شیعیان) حرف میزنیم اما عملکردمان با قرآن و عترت سازگار نیست باید بدانیم که ما شیعهی نام عترتیم ، شیعهی قبر عترت و شیعهی تصاویر نقاشی شده یا عکس برداری شده حرم عترتیم ، نه شیعه حقیقت خاندان عترت . پس در حقیقت ما شیعه نیستیم .
در آخر اضافه میکنم ، علی رغم انتقادهایی که به برخی از رفتارهای جماعت سبز پوش دارم اما هرگز به چنین انطباقهایی باور نداشته و ندارم و سخت بر این باورم که چنین رفتارهایی از مرز آموزههای اسلامی خارج است . از عمق جان معتقدم که با نردبان حرام نمیتوان به بام سعادت رسید .
والسلام .